Sven Peeters: “Drie keer in de roos der liefde!”
ZuiderZinnen is voor mij met de pijlen van Cupido drie keer in de roos geschoten. Het Festival van het Woord, een oude vlam van me want ik was erbij van in het begin, is driemaal grote liefde: die voor de literatuur, voor de nieuwkomers in de stad en die voor mijn vrouw.
Wat de literatuur en mijn vrouw verbinden, zal ik u eerst vertellen.
We schrijven ZuiderZinnen, editie-2005. Ik had die ochtend voor het onvolprezen stadsmagazine Zone 03/ nog een interview mogen doen met Tom Lanoye en stond ’s middags ter hoogte van Café De Nieuwe Linde wat gedichten van de bard uit Sint-Niklaas te declameren, op de tramsporen, voor wie het wilde horen (want op Zuiderzinnelijke dagen mag het overal gedichten waaien!). Toen passeerde zij. Ik zag haar, zij hoorde mij, we praatten met anderen maar keken naar elkaar die namiddag. Enkele sms’en en een paar dagen later zagen we elkaar opnieuw, alweer met poëzie op het kroegtafeltje. De rest is geschiedenis, een liefdesgeschiedenis die begon met ZuiderZinnen en die vandaag nog steeds verder drijft op literatuur, op verzen, in ons huis vol boeken.
In mijn telefoon wordt de naam van mijn vrouw al 20 jaar voorafgegaan door … “ZuiderZinnen”.
Vandaag zijn we 2025 en trekken we van café De Nieuwe Linde naar Bar Tabac, naar Café NT2. Ik geef al bijna een kwarteeuw op CVO Encora, het Stedelijk Volwassenenonderwijs, lessen Nederlands aan de nieuwkomers in onze stad (NT2, Nederlands als 2 de taal). Zij zijn met vele tienduizenden in onze multiculturele metropool en ze kwamen allemaal naar hier met hun eigen redenen, ambities en talenten. Sommigen waren op de vlucht, anderen zochten een beter leven, nog anderen werden hier verliefd. Ze leren onze taal om hun dagelijkse, hun professionele en hun sociale leven te vergemakkelijken in contact met de Antwerpenaars die hun buren zijn, collega’s, vrienden, geliefden. Sommigen onder hen gaan nog een stapje verder en zoeken de creativiteit en de literatuur in de nieuwe taal die ze leren. Ze hebben dat prachtige talent om met het juiste en het mooiste woord te vertellen wat ze te vertellen hebben: in een emotioneel gedicht vol gemis, een grappige column over cultuurverschillen of met een nostalgisch verhaal over hun grootmoeder. Het zijn verhalen van ginder en hier, van vroeger en nu.
Het zijn verhalen die we te weinig horen. Luisteren we überhaupt wel genoeg naar onze nieuwe medestadsbewoners? Hebben wij, moedertaalsprekers, voldoende geduld om hen te laten worstelen, proberen en groeien in het Nederlands? Op welke plekken kunnen we elkaar écht en oprecht ontmoeten? Want Het Stad, dat zijn wij allemaal, dat zijn vele en diverse stemmen. Is er voldoende onderling contact?
Daarom zet Café NT2 graag de deuren open, als ontmoetingsplaats voor oude én nieuwe Antwerpenaars, voor wie al langer en voor wie nog maar pas van het Nederlands proeft. U, lezer van deze column, bent er van harte welkom om te komen luisteren naar de literaire teksten van onze nieuwkomers.
Het is mijn diepe wens dat ZuiderZinnen 2025, 20 jaar na de eerste blikken die ik wisselde met m’n vrouw, met literatuur alom én met het debuut van onze Antwerpse nieuwkomers, een knaleditie wordt. Uit liefde voor onze stad, voor onze gemeenschappelijke taal en voor elkaars verhalen!
