Adelina Soiu: “Wanneer je kind lacht”

Mijn beste vriendin is zwanger van haar eerste kindje. En iedereen vraagt haar of ze er klaar voor is. Ik moet lachen als ik die vraag hoor. Ik dacht altijd dat ik klaar was om een kind te krijgen. Ik wist precies wat ik moest doen en ik rolde met mijn ogen bij de fouten van andere ouders. Amateurs, dacht ik. De rauwe waarheid, die ik al snel zou ontdekken, is dat niemand ooit klaar is voor deze wervelwind.

Wat er komt, is groter dan jijzelf. Je bent volledig verantwoordelijk voor een ander mens. Je leert om in angst te leven. Zelfs als je kind gezond en gelukkig is. Zelfs dan is er altijd een oppervlakkig gevoel van angst in je. Je twijfelt voortdurend aan jezelf en je voelt je 100 keer per dag schuldig. En je weet dat je geen perfecte ouder kunt zijn. Maar je probeert het toch.

Soms mis je kansen voor hen en geef je dromen en hoop op. Je geeft ze je tijd en je geld. Je heeft ze je kennis en ervaring. Je geeft ze je laatste greintje geduld als je voor de 652ste keer op een dag ‘mama’ hoort. Je geeft.

Maar alle strijd, angst en vermoeidheid vervagen. Wanneer je kind lacht. Wanneer hij met die kleine handjes naar je reikt. Wanneer hij zegt: ‘Je bent de beste mama van de hele wereld.

Onze kinderen betalen ons terug met één enkele munt: pure liefde. Maar uiteindelijk is het allemaal de moeite waard. Uiteindelijk zijn wij nog steeds degenen die het meest hebben gewonnen. Oneindig veel meer dan we hebben teruggegeven.