Tom Bergs: “Blijvend warme herinneringen”
Een vreugdekreet bij de bekendmaking van de affiche van ZuiderZinnen 2025, want al voor de derde keer op rij mag ik mijn naam tussen die van vele anderen zien staan. Want ja, sinds de doorstart in 2023 mag ik ook eens aan de andere kant staan. Voor mijn eerste ZuiderZinnen zelf moet ik al teruggaan naar het gezegende jaar 2006. Via een andere passie leerde ik Valerie kennen en ze vroeg me of ik zin had om mee te stappen in het vrijwilligersteam van ZuiderZinnen. Toegegeven, ik wist toen niet wat het was, maar in volle enthousiasme zei ik meteen volmondig ‘ja’. Ik zie me er nog wandelen, vanaf Antwerpen-Centraal, langs de Frankrijklei en Britselei helemaal te voet tot aan het KMSKA. Een tocht die ik de daarop volgende jaren nog wel vaker zou maken voor dat fijne festival. Want meteen toen ik daar backstage binnenkwam in de ruimte rechts van de grote ingang, voelde ik dat er een leuke sfeer hing. Mijn taak? Zaalverantwoordelijke! Van de Arenberg, die toen nog meedeed. En nadat Arenberg wegens de afstand tot het Zuid toch vervangen werd door een andere locatie, kreeg ik de artiesten van Café Local onder mij. Waar ik op moest letten? Heel simpel: gezelligheid troef en dus moesten we er vooral voor zorgen dat de artiesten zich op hun gemak voelden.
Wie ik in de loop der jaren allemaal ‘onder mijn vleugels’ kreeg, kan ik niet meer opsommen, maar zoals overal waren er artiesten die al wat meer in de watten wilden worden gelegd dan anderen. Al koester ik nog altijd zeer warme herinneringen aan die keer dat Luk Wyns in de Arenberg stond. Welk jaar dat precies was, moet ik helaas schuldig blijven. In de Arenberg was een grote backstage voorzien voor de artiesten, waar zoals op elke locatie broodjes en drankjes klaarstonden. Ik had aan mijn ticketcontroleurs gevraagd om me te verwittigen telkens een artiest toekwam, zodat ik die dan persoonlijk naar de artiestenloge kon brengen. Als doorgewinterde Arenberg-artiest, kende Luk de zaal en gangen beter dan ikzelf en gaf hij dan ook aan zelf wel de weg te vinden. Tot ik hem uiteindelijk in de zaal tegenkwam met zijn dochtertje op de arm. Dat ik onlangs via zijn sociale media zag passeren dat datzelfde kleine dochtertje een paar maanden geleden haar 18de verjaardag vierde, zegt genoeg over de tand des tijds. Over die loge, dus. Ik sprak er Luk over aan dat we ook een backstage hadden met broodjes en drank, waarop hij heel dankbaar reageerde, maar ook vertelde zijn partner en dochter niet te willen achterlaten. Waarop ik hem voorstelde dat ze gerust met drie naar daar mochten en de man zo mogelijk nog dankbaarder was dan ervoor. Ook na het optreden kwam hij er mij nog persoonlijk voor bedanken. Kijk, zo’n momenten, die koester ik. Maar er zijn ook grappige momenten geweest. Zoals die keer in Café Local dat ik legende Chris Lomme niet meteen herkende. Als ik er mij geen honderd keer voor verontschuldigd had, dan zal het misschien wel nog vaker geweest zijn. Lomme lachte me vriendelijk toe en legde haar hand op de mijne. “Da’s niet erg, manneke. Ik ben al blij dat er eens plaatsen zijn waar ik niet meteen word herkend.” Mijn respect voor de actrice werd toen alleen nog maar groter dan ze al was.
Ja, ZuiderZinnen, het blijft me na al die jaren toch nog steeds serieus in het bloed zitten. Wie erover twijfelt om zich in de toekomst op te geven als vrijwilliger, kan ik dus alleen maar zeer warm aanbevelen om dat toch te doen. Je komt terecht in een bijzonder warm nest waar een keileuke sfeer hangt! Al moet ik misschien toch ook toegeven dat het minstens zo fijn is om ook eens aan de andere kant te mogen staan. En ook vanuit die andere kant, kan ik het absoluut bevestigen: de vriendelijkheid en gedienstigheid zijn na al die jaren nog steeds niet verdwenen. Hoeft het dan te verbazen dat ik elke keer ik – wanneer in het jaar dan ook – aan het KMSKA ben, ik met een grote smile tot achter mijn oren loop?
