Marlena Tokarska: “Villa’s”

In het ideale huis om geslachtsgemeenschap in te bedrijven, is nooit geslachtsgemeenschap bedreven geweest. De inkt op de scheidingspapieren was nauwelijks opgedroogd of Amédée Ozenfant verzamelde zijn schamele bezittingen en trok het nieuwe huis in op Avenue Reille, op wandelafstand van Parc Montsouris. Misschien is er ooit wel een leerlinge op bezoek geweest om een geleend penseel terug te geven, maar overigens kende het huis geen vrouwelijke aanwezigheid. Ik ben er lang mistroostig over geweest, want ik zou een opportuniteit als deze niet aan mij voorbij laten gaan. Ik koester nu eenmaal genegenheid voor mannen die een groot huis bezitten - noem het pragmatische romantiek. Gelukkig kan ik dankzij de exuberante huizenprijzen volhouden dat dit slechts een overlevingsstrategie is, in plaats van een teken van mijn fundamenteel oppervlakkig oordeelsvermogen.

Het huidige economische klimaat lijkt wel een anti-afrodisiacum te zijn voor romantiek. Elke potentiële partner wordt beoordeeld aan de hand van assets die de huidige leefsituatie van de persoon in kwestie exponentieel kunnen verbeteren. Wat niet in het lijstje behoort: de communicatievaardigheden van een bipolaire kamerplant, strategische incompetentie, de ambitie van een fruitvlieg etc. Op een bepaalde manier wordt de partner langzamerhand een product waar je in het ergste geval een slechte Google-review over kan achterlaten: “Maakt voortdurend dt-fouten, transformeert in een opgeblazen kogelvis wanneer hij huilt maar zijn ouders hebben een villa met een zwembad”. Het is verbazingwekkend hoe dwingend het voelt om mensen zo te beoordelen en hoe onbewust die mechanismen vervolgens in ons doorwerken. Liefde lijkt soms iets waar je voor betaalt, of in het beste geval iets waar je al voor betaald hebt.

Vroeger was Amédée Ozenfant vooral gewild vanwege zijn schilderkunst, nu zou hij gewild zijn vanwege zijn vierkante meters.

Maison Ozenfant. © LE CORBUSIER FOUNDATION