Rayan Awad: “Liefde is wat blijft”

Ik ben Rayan. Geboren in een vluchtelingenkamp in Libanon, uit een Palestijnse geschiedenis die ik niet zelf heb geschreven, maar die diep in mij leeft als een tweede huid. Ik heb het land van mijn voorouders nooit gezien. Ik ken Palestina niet van geur of grond en toch draag ik het in mijn hartslag. In de manier waarop ik mensen aankijk. In mijn koppige verlangen om iets op te bouwen waar niets lijkt te mogen ontstaan.

In het kamp waar ik opgroeide werd liefde zelden uitgesproken. Het was geen woord, maar een gebaar. Iets dat je leerde herkennen in de stilte. In een moeder die haar honger verborg achter een glimlach voor haar kinderen. In een leerkracht die bleef uitleggen terwijl alles om hem heen afbrokkelde. Liefde was iets dat niet gezegd werd, maar alles betekende.

Liefde leerde ik niet uit boeken, maar uit tekorten. Juist daarom geloof ik vandaag zo sterk in de kracht van taal. Want waar liefde moeilijk te dragen is, kunnen woorden ruimte maken. Waar alles kapot leek kon taal verbinden. Woorden kunnen adem zijn voor wie geen stem heeft.

Literatuur gaf mij die adem. Het gaf me beelden, stemmen, mogelijkheden. Als kind schreef ik in mijn hoofd omdat papier schaars was. Als tiener schreef ik om mezelf niet te verliezen. En vandaag schrijf ik om te delen, te helen en te bouwen aan iets groters dan mezelf.

Zuiderzinnen voelt als een plek waar al die lagen mogen samenkomen. Als ambassadeur breng ik een andere vorm van liefde mee niet de romantische maar de standvastige. De liefde die groeit uit verlies, uit veerkracht en uit moeilijke keuzes die toch juist waren. Liefde voor jongeren die zoeken en soms niet worden gevonden. Liefde voor een taal die geen paspoort vraagt. Liefde voor wie ik was en voor wie ik mocht worden.

Want als alles je ooit is afgenomen leer je dat wat telt niet is wat je bezit maar wat je blijft geven. En ik geef woorden omdat zij ooit mijn redding waren. En misschien vandaag ook die van iemand anders kunnen zijn.